[se.ngau] | سڠاو
Definisi : dgn bunyi suara yg keluar melalui hidung apabila bercakap; huruf ~ huruf (spt n, ng) yg dilafazkan dgn mengeluarkan udara melalui rongga hidung; sengau-sengauan bercakap-cakap spt orang sengau; menyengaukan melafazkan (huruf dll) dgn bunyi yg keluar melalui hidung: vokal ‘i’ yg berlaku selepas atau sebelum konsonan ‘n’ spt pd perkataan ‘ini’, disengaukan; sengauan bunyi sengau, sebutan sengau; kesengauan sifat (keadaan atau bunyi) sengau: ~ yg sengaja dibuat-buat utk menyindir sese-orang; penyengauan perbuatan menyengaukan sebut-an (sesuatu huruf). (Kamus Dewan Edisi Keempat)
[se.ngau] | سڠاو
Definisi : 1 keadaan atau sifat bunyi yg dikeluarkan dr hidung: huruf ~ huruf yg diucapkan melalui rongga hidung (spt n, ng). 2 dgn suara melalui hidung (ketika bercakap). menyengaukan menyebut sesuatu dgn sengau; mengucapkan dgn bunyi melalui hidung: Dia sengaja ~ suaranya. kesengauan keadaan atau sifat sengau. penyengauan perbuatan atau hal menyengaukan. (Kamus Pelajar Edisi Kedua)