[kan.cing] | کانچيڠ
Definisi : 1. alat (spt cangkuk) utk menutup (merapatkan) baju dll yg berbelah; 2. butang (baju dll); 3. = pengancing alat spt selak dll utk mengunci (menutup) pintu (tingkap dll); ~ gigi (mulut) penyakit kaku atau kejang mulut (penyakit tetanus); berkancing 1. memakai kancing; 2. berkunci dgn kancing: pintu yg tak ~ itu kutolak; mengancing menutup dgn kancing; ~ baju kemejanya; semua pintu astana dikancingnya; mengancingkan menutupkan (baju, pintu, dll) dgn kancing; terkancing terkunci, tertutup. (Kamus Dewan Edisi Keempat)
[kan.cing] | کانچيڠ
Definisi : ; ~ baju sj tumbuhan (herba), daun rotan, rumput juak, subang puteri batik, Bidens pilosa; ~ baju jantan sj tumbuhan (herba), katub perenggang, rumput sekepet burit, rumput teki, Kyllinga bervifolia. (Kamus Dewan Edisi Keempat)
[kan.cing] | کانچيڠ
Definisi : 1 benda pipih yg dibuat drpd tulang, logam dll dan digunakan utk menutup bahagian pakaian yg berbelah; butang. 2 = pengancing alat (spt selak) utk mengunci pintu dsb. ~ gigi (mulut) penyakit kaku atau kejang mulut disebabkan oleh sj bakteria. berkancing 1 memakai kancing. 2 berkunci dgn kancing. mengancing menutup baju, pintu dll dgn kancing. terkancing tertutup; terkunci. (Kamus Pelajar Edisi Kedua)
[kan.cing] | کانچيڠ
Definisi : ist jalan yg sempit di celah-celah pergunungan atau bukit; genting: Terdapat beberapa ~ yg agak rendah melalui Banjaran Rocky. (Kamus Pelajar Edisi Kedua)