[gong] | ݢو™——““’’’ڠ

Definisi : 1. sj alat bunyi-bunyian drpd logam yg bertombol (dibunyikan dgn dipalu), canang besar; ~ pelaung sl gong yg dibunyikan utk memanggil; ~ pengerah sl gong utk menghimpunkan (mengerahkan) askar-askar (pekerja-pekerja dll); 2. bunyi spt bunyi canang besar dipalu; mengegongkan memalu gong, membunyikan gong; ~ gong pesuk prb memegahkan kemuliaan (kekayaan dll) yg telah tidak ada lagi. (Kamus Dewan Edisi Keempat)