Persetujuan pragmatik ialah sejenis dekri yang

berkaitan dengan urusan gereja atau negeri yang di-

keluarkan oleh raja-raja Eropah. Persetujuan

pragmatik yang paling penting dikeluarkan secara

peribadi oleh Maharaja Habsburg Charles VI pada

tahun 1713, dan diisytiharkan kepada umum pada

tahun 1724. Pada waktu itu, undang-undang Jerman

memerlukan raja menurunkan harta bendanya

kepada putera sulungnya. Charles adalah anggota

keluarga Habsburg. Persetujuan pragmatiknya

menyatakan bahawa pegangan keluarga boleh

diwarisi oleh puterinya yang sulung, jika dia tidak

mempunyai putera. Persetujuan itu juga menyatakan

bahawa tanah Habsburg tidak boleh dipecah-

pecahkan.