[béng.kéng] | بيڠکيڠ
Definisi : (béngkéng) bengis, garang, pemarah: guru baru itu ~ orangnya; membengkengi memarahi, mencela; anak sendiri disayangi, anak tiri dibengkengi prb tidak adil (menguntungkan orang yg disayangi);kebengkengan perihal (sifat) bengkeng, kebengisan, kegarangan. (Kamus Dewan Edisi Keempat)
[béng.kéng] | بيڠکيڠ
Definisi : /béngkéng/ lekas marah; pemarah: Guru yg baru itu ~ orangnya. membengkengi mengeluarkan kata-kata kesat kpd seseorang; memarahi: Hampir setiap hari, ia ~ orang-orang bawahannya. (Kamus Pelajar Edisi Kedua)