Tanda seru ialah tanda baca yang ditunjukkan

sebagai ! di hujung ayat. Tanda seru menunjukkan

perasaan berhubung dengan apa yang ditulis. Ia

menjadi tanda isyarat kepada pembaca bahawa

sesuatu ayat mengungkapkan perasaan yang

mendalam. Tetapi biasanya ia adalah pengganti yang

lemah bagi teknik penulisan yang sepatutnya

digunakan oleh penulis yang baik untuk menyatakan

emosi yang kuat.

Kata seru ialah kata yang digunakan dalam ayat

sebgai unsur bebas. Dari segi nahu, ia tidak

berkaitan dengan kata lain. Istilah ini, dalam bahasa

Inggeris interjection, berasal daripada kata Latin

yang bermakna tercampak di antara. Kata seru tidak

mempunyai ciri-ciri bentuk yang boleh dikenal

pasti, tetapi boleh digambarkan dalam cara

penggunaannya.

Ayat seru ialah ayat untuk menyatakan perasaan gembira, sedih, marah, terkejut dan lain-lain.

Ayat ialah satu siri kata yang disusun menjadi unit

yang bermakna. Ia bermula dengan huruf besar

dan berakhir dengan tanda baca – tanda titik, tanda

tanya, atau tanda seru. Dalam bahasa Inggeris, ayat

yang lengkap dari segi tatabahasanya terdiri

daripada kumpulan kata yang bebas, yang

mempunyai subjek dan predikat. Predikat mestilah

termasuk kata kerja finitum . Kata kerja itu, berserta

subjek, boleh membentuk ayat – contohnya, The

lightning flashed.

Doa, berasal daripada perkataan Arab du‘a’ bermaksud seru, panggil atau minta. Kebiasaannya doa merujuk kepada permohonan seseorang kepada Allah SWT.