Maklumat Kata

Kamus Bahasa Melayu


[bang.sai] | بڠساي

Definisi : 1. rapuh dan buruk (kayu, rumah tua, dll), lapuk; 2. ki kurus kering (badan dll), tidak berisi (padi); nibung ~ bertaruk muda prb orang tua yg kemuda-mudaan. (Kamus Dewan Edisi Keempat)
Tesaurus
Tiada maklumat tesaurus untuk kata bangsai

Juga ditemukan dalam:

Kamus Bahasa Melayu (1)

Artikel Majalah (1)

Glosari Dialek Johor (1)

Glosari Dialek Kedah (2)

Perkhidmatan +


Glosari Dialek Kedah

EntriFonetikKelas KataMaknaAyat DialekSebutan AyatMaksud Ayat
bangsai[bAN.sAj]kata kerjamenumbuk (padi, dan lain-lain) bagi kali pertama dan beras belum bersih (beras masih lagi mengandungi kulit-kulit yang kasar dan antah).Depa bangsai padi guna alu mampai.[dE.pA bAN.sAj pA.di gu.nA A.lu mAm.pAj]Mereka menumbuk padi kali pertama dengan menggunakan alu yang mampal.
   2. bahagian bumbung yang di sebelah hadapan menganjur keluar (untuk menjadi pelindung atau penaung).Bangsai kedai kopi tu patot ada conggoh, biaq telindong panaeh.[bAN.sAj k«.dAj k.pi tu pA.tot A.dA tSN.gh bi.jAâÖ t«.lin.doN pA.nAEh]Bangsal kedai kopi itu sepatutnya beratap tambahan di bahagian hadapan, agar terlindung daripada panas.

Kembali ke atas