Maklumat Kata

Kamus Bahasa Melayu


[mu.na.fiq] | منافق

Definisi : Ar 1. orang yg pd zahirnya mengaku keesaan Tuhan dan kerasulan Muhammad, tetapi sebenarnya tidak beriman; 2. orang yg amalan dan hatinya bertentangan dgn apa yg diperkatakannya; kemunafikan perihal munafik, sifat muna­fik. (Kamus Dewan Edisi Keempat)

[mu.na.fiq] | منافق

Definisi : berpura-pura beriman (jujur, setia dll) tetapi sebenarnya tidak; bermuka dua. (Kamus Pelajar Edisi Kedua)
Tesaurus
 
munafik (adjektif,)
Bahasa Asal :Arab
Bersinonim dengan bermuka-muka, berpura-pura, bermanis-manis;,
Kata Terbitan : kemunafikan,

Juga ditemukan dalam:

Kamus Bahasa Melayu (25)

Kamus Bahasa Inggeris (3)

Istilah Bahasa Melayu (4)

Khidmat Nasihat (5)

Artikel Akhbar (3)

Artikel Majalah (4)

Ensiklopedia (2)

Buku (3)

Perkhidmatan +

Peribahasa

Seperti sekelat muka dua.

Bermaksud :

Bermuka dua; mendua hati; munafik. (Peribahasa lain yang sama makna: a. Seperti yu kia-kia: kepala yu ekor pari, b. Talam dua muka). sekelat = kain tenun daripada bulu domba.

 

Lihat selanjutnya...(6)


Ensiklopedia

TajukSinopsisBidangKlasifikasi
MUNAFIK

Munafik, ialah orang yang berpura-pura kerana zahirnya berbeza daripada apa yang terkandung dalam batinnya.

AGAMAKonsep
SURAH AL-MUNAFIQUN

Surah al-Munafiqun ialah salah satu daripada

surah Madaniyyah, surah yang ke-63 mengikut

susunan surah-surah al-Qur’an dan mengandungi

11 ayat. Surah ini dinamakan al-Munafiqun (orang-orang

munafik) kerana ia menceritakan dengan

jelas mengenai orang munafik, iaitu satu nama

hina, yang berpura-pura bagi menyembunyikan

sifat nifak.

UMUM 

Kembali ke atas



© 2017 Hak Cipta Terpelihara - Dewan Bahasa dan Pustaka.
Paparan terbaik Google Chrome versi 58 ke atas, dengan resolusi skrin 1280x1024.
PENAFIAN : Dewan Bahasa dan Pustaka tidak akan bertanggungjawab bagi sebarang kehilangan dan kerugian yang disebabkan oleh penggunaan maklumat yang diperoleh dari laman ini.