Perang Uhud berlaku pada bulan Syaaban,

tahun ketiga Hijrah /625 M. antara orang Islam

dengan kaum musyrikin Makkah. Antara punca

berlaku peperangan ini ialah kaum Quraisy mahu

membalas dendam selepas kekalahan mereka di

dalam Perang Badar. Dengan demikian, kaum

Quraisy seramai lebih kurang 3000 orang keluar

menuju ke Madinah. Rasullulah s.a.w. segera

bermesyuarat dengan para sahabat sama ada

mereka perlu keluar dari Madinah atau bertahan

di dalam kota. Pendapat majoriti mahu kaum

muslimin menghadapi pihak Quraisy di luar kota

Madinah. Orang Islam menuju ke Bukit Uhud

dengan tentera seramai 1000 orang. Tetapi

semasa di pertengahan jalan, ‘Abdullah ibn ‘Ubay

ibn Sulul berjaya melemahkan semangat 300

orang tentera Islam. Mereka kembali semula ke

Madinah.

Perang Hunayn-Hawazin berlaku pada 10

Syawal tahun kelapan H., sebaik sahaja selesai

pembukaan atau penaklukan Makkah al-

Mukarramah. Peperangan ini berlaku antara kaum

muslimin yang diketuai oleh Rasulullah s.a.w.

dengan kaum musyrikin dari kabilah Hawazin dan

kabilah Thaqif di daerah Ta’if.

Surah al-Ahzab ialah salah satu daripada surah

Madaniyyah, surah yang ke-33 dalam susunan

surah-surah al-Qur’an dan mengandungi 73 ayat.

Surah ini dinamakan dengan al-Ahzab (pasukan-pasukan

tentera yang bergabung) kerana orang

musyrikin mengepung orang Islam dari setiap

penjuru Madinah. Orang-orang kafir Makkah

bergabung dengan Bani Ghatfan, Bani Qurayzah

dan golongan penghasut Arab untuk memerangi

orang Islam. Akan tetapi, Allah S.W.T. menghalau

mereka secara hina. Oleh sebab itu, orang-orang

Islam memenangi peperangan tersebut dengan

mukjizat yang diturunkan oleh Allah S.W.T. yang

penuh gemilang.

Surah al-Syu‘ara’ ialah salah satu daripada

surah Makkiyyah, surah yang ke-26 mengikut

susunan surah-surah al-Qur’an dan mengandungi

127 ayat. Surah ini dinamakan al-Syu‘ara’ (para

penyair) kerana Allah S.W.T. menyebut di

dalamnya perihal para penyair. Ia bertujuan untuk

menolak anggapan musyrikin yang mengatakan

Nabi Muhammad s.a.w. seorang penyair dan

semua yang dibacakan olehnya ialah syair-syair.

Oleh itu, Allah S.W.T. menolak anggapan tersebut

melalui surah ini.

Surah al-Ikhlas adalah salah satu daripada

surah Makkiyyah, surah yang ke-112 mengikut

susunan surah-surah al-Qur’an dan mengandungi

empat ayat. Surah ini dinamakan dengan al-Ikhlas

(ikhlas) kerana ia menceritakan tentang kebenaran

iman yang tidak diselit oleh sifat riya’. Diriwayatkan

bahawa golongan musyrikin datang bertemu

Rasulullah s.a.w., lantas berkata: “Wahai

Muhammad, gambarkan kepada kami tentang

Tuhan kamu. Adakah ia daripada emas ataupun

perak, atau batu delima ataupun batu jed? Maka

turunlah ayat yang bermaksud:

“Katakanlah (wahai Muhammad) bahawa Allah itu

Maha Esa. Allah tempat bergantung”.

(Surah al-Ikhlas 112:1–2)

Safiyyah bint ‘Abd al-Muttalib (?–20 H. / ?– 641

M.) ialah ibu saudara Rasulullah s.a.w. dan

juga ibu Zubayr ibn Awwam. Dia ialah seorang

daripada 10 orang yang dijanjikan syurga oleh

Rasulullah s.a.w. dan dia juga adalah seorang sahabat

nabi. Pada zaman jahiliah, dia berkahwin dengan

Harith ibn Harb ibn Umayyah. Dia kemudiannya

berkahwin dengan Awwam ibn Khuwaylid dan

mempunyai beberapa orang anak termasuk al-

Zubayr. Safiyyah bint ‘Abd al- Muttalib memeluk

Islam dan memberikan taat setia kepada Islam serta

turut berhijrah ke Madinah. Dia turut serta dalam

Perang Uhud dan Perang Khandaq. Dalam Perang

Uhud, dia berdiri dengan memegang sebatang

lembing yang dihalakan kepada orang ramai sambil

berteriak: Adakah kamu menerima kekalahan dan

meninggalkan Rasulullah?”. Dalam Perang al-Ahzab,

dia membunuh seorang Yahudi yang mengintip

orang Islam. Oleh itu, dia dikatakan wanita yang

pertama membunuh seorang lelaki Musyrikin. Dia

juga ialah seorang penyair yang berkebolehan. Dia

mencipta syair untuk meratapi Rasulullah s.a.w. serta

saudaranya Hamzah ibn ‘Abd al-Muttalib. Dia

meninggal dunia pada zaman Khalifah ‘Umar ibn al-

Khattab dan dikebumikan di al-Baqi‘.

Perang Khandaq berlaku pada bulan Syawal

tahun kelima Hijrah 627 M. Ia juga dikenali

sebagai Perang Ahzab. Peperangan ini berpunca

daripada tindakan beberapa orang ketua kaum

Yahudi daripada Bani Nadir yang dibuang daerah

oleh Rasulullah s.a.w. dari bandar Madinah ke

Khaibar. Mereka ialah Salam ibn Abi al-Haqiq,

Salam ibn Miskam, Kinanah ibn Rabi dan Huyai

ibn Akhtab, yang telah menghasut kaum Quraisy

dan Bani Ghatfan supaya menyerang orang Islam.

Mereka juga berjanji memberi bantuan dalam

peperangan tersebut. Oleh itu, kaum Quraisy dan

suku Ghatfan mara dengan 10 000 orang tentera

untuk menyerang bandar Madinah. Apabila

Rasulullah s.a.w mengetahui berita tersebut,

Baginda mengarahkan orang Islam menggali parit

bagi menghalang kemaraan tentera kafir

memasuki bandar Madinah. Usaha ini

dicadangkan oleh Salman al-Farisi. Sementara itu,

orang Yahudi dari Bani Qurayzah telah melanggar

perjanjian mereka dengan orang Islam dan

memihak kepada kaum musyrikin.