[tau.hid]/[tau.hid] | توهيد

Definisi : Ar keesaan atau ketunggalan (Allah); ilmu ~ ilmu bkn keesaan Allah; dgn ~ hati dgn sepenuh-penuh hati, dgn bulat hati; kuat ~nya kuat kepercayaannya (imannya) yg Allah itu esa;mentauhidkan 1. mengakui bahawa Tuhan itu esa (satu); 2. mengesakan, menyatukan, menumpukan hati, memusatkan (hati); ketauhidan yg berkaitan dgn tauhid, tauhidiah; ilmu ~ ilmu tauhid. (Kamus Dewan Edisi Keempat)